23 januari 2025
Terug naar toen
‘Afgelopen dinsdag was de stamceltransplantatie vijf jaar geleden. Zijn jullie nog wel eens terug geweest op de afdeling?’
Het is nog geen tien minuten later en we zitten niet meer in de kamer met de arts, maar we staan met de kinderen en de arts in de lift richting de derde verdieping.
We kletsen verder over hoe het nu met ons gaat, hoe het ooit was en hoe het gelukkig niet meer is.
Dan zijn we boven en de lift gaat open. Een gevoel van herkenning overvalt me. Opeens ben ik terug in het toen.
Vijf jaar geleden…
Ik herinner me weer levendig hoe het was. Hoe ik hier om de twee dagen met een grote, opvallende koffer - een zwarte met witte stippen - vol met schone was op een drafje richting kamer 395 ging. Dan liep ik voorbij de balie, langs de wc’s, linksaf, door de klapdeuren, dan weer door klapdeuren, naar rechts, door nog meer klapdeuren. En dan was ik er.
Ik zie weer voor me hoe ik daar dan aankwam bij het grote, glazen raam met daarachter nog steeds mijn man en mijn zoontje. Precies zoals ik ze daar twee dagen geleden achterliet. Mijn zoontje was toen nog maar drie jaar oud en kaal en ziek van de chemo. Mijn man was samen met onze kleine superheld in die glazen kamer vol overgave voor hem aan het zorgen.
Ook denk ik weer aan hoe ik onze andere twee kinderen diezelfde ochtend naar school had gebracht en dat ik dan wist dat ik ze twee dagen later pas weer zou zien.
Want zo deden mijn man en ik dat. Zo hadden we dat georganiseerd. De één was bij de oudste twee, en de ander was bij ons jongste, ernstig zieke kind.
Nadat ik mijn enorme koffer had neergezet in de ouderslaapkamer, mezelf had omgekleed - want alles moest steriel zijn - en mijn man en zoontje had geknuffeld, verwisselde ik de Mighties van mijn man en mij. De Mighty van papa haalde ik uit het koffer. Deze kreeg een plekje naast de Mighties van zijn broer en zijn zus die daar altijd waren en voor het raam van de isolatiekamer stonden. En mijn Mighty ging later die ochtend weer in het koffer mee naar huis met mijn man. Onze dochter van toen zes jaar oud zou daar veel steun aan hebben. Want ook al waren Mike en ik later die dag niet thuis, onze Mighties waren er wél.
Door weer even terug in het toen te zijn, realiseer ik me weer hoe het was om niet bij elkaar te kunnen zijn en als gezin uit elkaar te leven. Ik voel weer hoe verscheurd ik me voelde als moeder.
Maar ik herinner me ook weer levendig de kracht van Mighties. Dat ik de verhalen wil vertellen, en dat het mijn wens is dat Mighties daar terecht mag komen waar het de steun en kracht kan bieden waar het nodig is.